Tytułowi Bogowie Polscy to nawiązanie do łacińskich zwrotów czy też fragmentów zdań używanych w tekstach staropolskich, a odnoszących się do tematyki naszego projektu, w tym: w kazaniu o św. Wojciechu (z połowy XV wieku) oraz w Postylli kazań niedzielnych z lat 1405-1412. Brzmienie tych fragmentów to kolejno „Idola Polonorum”, „fuisse ydola in Polonia” oraz „ydolorum in Polonia hic cultorum” co po polsku możemy przetłumaczyć jako „bóstwa Polaków:” „były w Polsce bóstwa” i „bożki czczone w Polsce”. W późniejszych źródłach zależnych, już w duchu renesansowym, było to „deos et deas”, a więc „bogowie i boginie”.
Całe zdania, z których zaczerpnięto powyższe zwroty brzmią następująco:
„Idola Polonorum fuerunt ista: Alado, Agyessze.”
„Bóstwa/bóstwami/bożki Polaków były te: [A]lado, [Ag]yessze.”
„In quadam Cronica recolo tempore adolescencie mee legisse fuisse ydola in Polonia, unde et iste ritus usque ad tempora nostra pervenit, nam chorea exercebantur puellule cum gladiis ac si ymmolande demonibus et non Deo disponebantur et masculi cum fustibus et gladiis armabantur et invicem findebantur…”
„Przypominam sobie, iż w młodości czytałem w pewnej kronice, że były w Polsce bóstwa, skąd też do naszych czasów dociera taki obrzęd, a mianowicie tańce wykonywane przez dziewczęta z mieczami, jak gdyby na ofiarę bożkom pogańskim, a nie Bogu, i przez chłopców uzbrojonych w miecze i kije, które nawzajem sobie rozłupywali…”
„Non Lada, non Yassa, non Nia, que suntnomina alias ydolorum in Polonia hic cultorum, ut quedam cronice testantur ipsorum Polonorum.”
„Nie Łada, nie Jassa, nie Nija, które są skądinąd imionami bożków tu w Polsce czczonych, jak zaświadczają niektóre kroniki samych Polaków…”
Również autor bardziej znanej relacji Jan Długosz używa około roku 1455 w swojej kronice zwrotu „Wiadomo też o Polakach, że od początku swego rodu byli bałwochwalcami oraz że wierzyli i czcili bogów i bogiń…”. Zwróćmy też uwagę, że w żadnym z omawianych tekstów nie ma w ogóle tak charakterystycznych dzisiaj prób zdefiniowania czy rekonstrukcji religii ogólnosłowiańskiej. Mowa tu specyficznie o panteonie prapolskim na takiej samej zasadzie jak opisuje się panteony Rusinów, Połabian i Pomorzan.
Powyżsi autorzy (jak i wielu kolejnych) kult wymienionych bóstw umiejscawiają konkretnie na terenie Polski / Królestwa Polskiego. W przypadku Koźmińczyka dzieje się to w kontekście współczesnych mu obrzędów ludowych, dodajmy, że jeszcze w czasach bitwy pod Grunwaldem.
Stąd właśnie pomysł na nazwę strony internetowej oraz samego projektu. Więcej informacji umieszczamy w dziale „O stronie” oraz w dodawanych sukcesywnie przekazach wraz z informacjami źródłowymi. Zapraszamy!